Zapraszam do zapoznania się z ofertą moich usług mediacyjnych.

Jako mediator prowadzę mediacje w zakresie sporów zaistniałych na gruncie:

1. prawa karnego,
2. prawa cywilnego,
3. prawa gospodarczego
4. prawa pracy

Mediacja może toczyć się z inicjatywy stron bądź ze skierowania sądu (prokuratury).Mediacja jest dobrowolnym procesem zmierzającym do ugodowego rozstrzygnięcia sporu, prowadzonym przez mediatora. Mediator to osoba bezstronna wobec skonfliktowanych stron, dysponująca wiedzą i umiejętnościami pozwalającymi przybliżyć strony do osiągnięcia porozumienia.Postępowanie mediacyjne pozwala stronom współdecydować w sprawie ich konfliktu, zrozumieć swoje wzajemne stanowiska, poprawić zaburzone relacje i umożliwić wspólne funkcjonowanie bez poczucia krzywdy i zagrożenia. Mediacja jest dobrowolna. Nie ma ona na celu władczego – w odróżnieniu od procesów sądowych – rozstrzygnięcia w przedmiocie zaistniałego sporu. Przede wszystkim jest ona ukierunkowana na przywrócenie między stronami właściwych relacji, które uległy zaburzeniu. Mediacje nie zawsze kończą się formalnym zawarciem ugody. Czasem jednak sam udział w procesie mediacyjnym pozwala zrozumieć punkt widzenia również drugiej strony, spojrzeć na problem z szerszej perspektywy i osiągnąć satysfakcjonujące porozumienie, odbudować kontakty gospodarcze, sąsiedzkie, przyjacielskie, rodzinne, czy wreszcie utrzymać zatrudnienie wartościowego pracownika. Procesy sądowe przeważnie trwają długo, są kosztowne i sformalizowane. W przypadku mediacji jest inaczej, to strony decydują o jej przebiegu, pod okiem oczywiście mediatora. Niewątpliwą zaletą mediacji jest jej poufność. Przeważnie uczestniczą w nich jedynie strony i mediator. Na sali sądowej niejednokrotnie obecne mogą również inne osoby, chociażby protokolant, biegli, a nawet publiczność, przedstawiciele mediów, etc. W zakładce Cennik widnieją informacje na temat wynagrodzenia za przeprowadzenie procesu mediacyjnego, nieco poniżej w podzakładce Dokumenty do pobrania istnieje możliwość pobrania i wydrukowania przydatnych dokumentów, w szczególności wniosku o przeprowadzenie mediacji. Zawsze jednak przed zleceniem prowadzenia mediacji warto skontaktować się telefonicznie lub mailowo z moją osobą.

Zapraszam także do lektury bloga o mediacji funkcjonującego w ramach niniejszej strony. Blog poświęcony jest prawnym i psychologicznym aspektom mediacji oraz innych polubownych metod rozwiązywania konfliktów.

Mediacja w sprawach karnych może być prowadzona w ramach postępowań:

1. w sprawach o przestępstwa (na etapie postępowania przygotowawczego oraz w toku postępowania przed sądem)
2. w sprawach o wykroczenia
3. wykonawczego i penitencjarnego (np. warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbycia reszty kary pozbawienia wolności)

Z inicjatywy stron (oskarżonego lub pokrzywdzonego) lub za ich zgodą organ prowadzący proces karny (np. sąd, prokurator) może skierować sprawę do postępowania mediacyjnego. Postępowanie takie jest poufne. Informacje ujawnione w jego trakcie nie mogą też zostać upublicznione, jak też wykorzystywane w procesie karnym. Co istotne, samo zgodzenie się na mediację przez oskarżonego nie oznacza jego przyznania się do winy. Ugoda w sprawie karnej może dotyczyć np. ewentualnego sposobu zakończenia postępowania (choć ustalenia stron w tej kwestii nie są dla sądu wiążące), naprawienia szkody, przeprosin.Nie mniej, w sprawie i tak musi zostać wydane następnie orzeczenie sądowe. I tak, zgodnie z art. 53 § 3 kodeksu karnego, wymierzając karę sprawcy przestępstwa, sąd bierze pod uwagę pozytywne wyniki przeprowadzonej mediacji z pokrzywdzonym, co oznacza, że zawarcie ugody może być swoistą okolicznością łagodzącą. Ustawodawca powiązał także instytucje mediacji i tzw. nadzwyczajnego złagodzenia kary w art. 60 § 2 pkt 1 kodeksu karnego. Zgodnie z tym przepisem sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w szczególnie uzasadnionych wypadkach, kiedy nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa oraz gdy jednocześnie pokrzywdzony pojednał się ze sprawcą, szkoda została naprawiona albo pokrzywdzony i sprawca uzgodnili sposób naprawienia szkody. Z przestępstwem może się wiązać szkoda majątkowa (np. wynikła ze zniszczenia, kradzieży rzeczy) oraz krzywda, cierpienie w sferze psychicznej (np. wyniku doznanego kalectwa). Dla pokrzywdzonego korzyści z mediacji i zawartej w jej ramach ugody mogą polegać chociażby na zobowiązaniu się oskarżonego do naprawienia szkody czy też zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyrządzonej przestępstwem. Z pewnością uprości to sądowe orzekanie w przedmiocie obowiązku naprawienia szkody, czy też zadośćuczynienia za doznana krzywdę. Mediacja i zawarta w jej trakcie ugoda może teoretycznie zwiększyć szanse skazanego na zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty kary pozbawienia wolności. W tym przypadku przedmiotem mediacji będą okoliczności towarzyszące opuszczeniu zakładu karnego, gwarancje dla pokrzywdzonego dające mu w pewnym sensie poczucie bezpieczeństwa, czy braku zagrożenia ze strony skazanego. Zgodnie z art. 162 § 1 kodeksu karnego wykonawczego, w postępowaniu dotyczącym warunkowego przedterminowego zwolnienia sąd penitencjarny uwzględnia ugodę zawartą w trakcie mediacji, wysłuchuje przedstawiciela administracji zakładu karnego, a nadto sądowego kuratora zawodowego – o ile wniósł o warunkowe zwolnienie.

Ugoda, co istotne, może mieć wpływ na sytuację procesową oskarżonego.

I tak, zgodnie z art. 53 § 3 kodeksu karnego, wymierzając karę sprawcy przestępstwa, sąd bierze pod uwagę pozytywne wyniki przeprowadzonej mediacji z pokrzywdzonym, co oznacza, że zawarcie ugody może być swoistą okolicznością łagodzącą.

Ustawodawca powiązał także instytucje mediacji i tzw. nadzwyczajnego złagodzenia kary w art. 60 § 2 pkt 1 kodeksu karnego. Zgodnie z tym przepisem sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w szczególnie uzasadnionych wypadkach, kiedy nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa oraz gdy jednocześnie pokrzywdzony pojednał się ze sprawcą, szkoda została naprawiona albo pokrzywdzony i sprawca uzgodnili sposób naprawienia szkody.

Z przestępstwem może się wiązać szkoda majątkowa (np. wynikła ze zniszczenia, kradzieży rzeczy) oraz krzywda, cierpienie w sferze psychicznej (np. wyniku doznanego kalectwa). Dla pokrzywdzonego korzyści z mediacji i zawartej w jej ramach ugody mogą polegać chociażby na zobowiązaniu się oskarżonego do naprawienia szkody czy też zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wyrządzonej przestępstwem. Z pewnością uprości to sądowe orzekanie w przedmiocie obowiązku naprawienia szkody, czy też zadośćuczynienia za doznana krzywdę.

Mediacja i zawarta w jej trakcie ugoda może teoretycznie zwiększyć szanse skazanego na zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa warunkowego przedterminowego zwolnienia z odbycia reszty kary pozbawienia wolności. W tym przypadku przedmiotem mediacji będą okoliczności towarzyszące opuszczeniu zakładu karnego, gwarancje dla pokrzywdzonego dające mu w pewnym sensie poczucie bezpieczeństwa, czy braku zagrożenia ze strony skazanego. Zgodnie z art. 162 § 1 kodeksu karnego wykonawczego, w postępowaniu dotyczącym warunkowego przedterminowego zwolnienia sąd penitencjarny uwzględnia ugodę zawartą w trakcie mediacji, wysłuchuje przedstawiciela administracji zakładu karnego, a nadto sądowego kuratora zawodowego – o ile wniósł o warunkowe zwolnienie.

Na gruncie sporów o podłożu cywilnoprawnym mediacja jest dopuszczalna w większości przypadków. Przykładem mogą być zwłaszcza sprawy:

1. o zapłatę,
2. w obrocie z udziałem konsumentów
3. dotyczące roszczeń regulowanych przepisami o rękojmi

Nie we wszystkich jednak sprawach zawarcie ugody jest dopuszczalne. Niedopuszczalne jest zawarcie ugody w sprawach:

1. z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 477¹² KPC)
2. w postępowaniu w sprawach o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone (art. 479⁴¹ in fine KPC)⁶
3. w których wykluczone jest oparcie wyroku wyłącznie na uznaniu powództwa lub przyznaniu okoliczności faktycznych, to jest w sprawach małżeńskich oraz w sprawach ze stosunków między rodzicami a dziećmi, rozpoznawanych w odrębnych postępowaniach procesowych (art. 431, 452, 458 § 1 KPC).

Przepisy obowiązujące od początku 2016 roku wzmacniają rolę polubownych metod rozstrzygania sporów. Przede wszystkim już w samym pozwie koniecznym jest obecnie wskazanie czy strony podjęły próbę mediacji (lub innego pozasądowego sposobu załatwienia sporu), a jeśli nie, to niezbędne jest wyjaśnienie dlaczego. Mediacja w sprawach cywilnych – podobnie jak i karnych – jest poufna, zaś postepowanie mediacyjne nie jest jawne. Ugoda zawarta przed mediatorem może być egzekwowana przez komornika sądowego.

Istotnym skutkiem mediacji pozasądowej jest możliwość przerwania biegu przedawnienia roszczenia. Postępowania mediacyjne pozwalają również w tańszy i szybszy sposób załatwić toczący się między stronami spór – o ile oczywiście te ostatnie osiągną porozumienie.

Mediację w sprawach cywilnych można prowadzić na skutek skierowania przez sąd, a wiec już w toku procesu, jak również bez uprzedniego zakładania sprawy w sądzie – jako samodzielny sposób rozstrzygnięcia sporu. W tym ostatnim przypadku to same strony lub jedna z nich zwraca się do mediatora ze stosownym wnioskiem o przeprowadzenie mediacji.

Dążenie i wspieranie stron w samodzielnym rozwiązywaniu sporów stało się w procesie cywilnym jedną z podstawowych zasad procedowania. Sąd dąży do ugodowego rozwiązania sporu na każdym jego etapie, w szczególności poprzez nakłanianie stron do mediacji. Zasada ta została wzmocniona m.in. poprzez nałożenie na sąd obowiązku pouczenia stron o możliwości ugodowego załatwienia sporu, w szczególności w drodze mediacji. Obecnie sąd może skierować strony do mediacji na każdym etapie sprawy i to więcej niż raz w toku całego postępowania. Do końca 2015 roku skierowanie sprawy do mediacji mogło nastąpić tylko do czasu zamknięcia pierwszego posiedzenia w ramach rozprawy i tylko raz w ciągu całego procesu. Co ważne, czas trwania mediacji może zostać zakreślony na okres do 3 miesięcy, a nie jak wcześniej do 1 miesiąca. Ustawodawca rozszerzył nadto możliwość prowadzenia mediacji na postępowania, w których do niedawna nie było to możliwe (tzw. postępowanie upominawcze i nakazowe).

Mediacja w sprawach cywilnych – podobnie jak i karnych – jest poufna, zaś postepowanie mediacyjne nie jest jawne.

Mediację w sprawach cywilnych można prowadzić na skutek skierowania przez sąd, a wiec już w toku procesu, jak również bez uprzedniego zakładania sprawy w sądzie – jako samodzielny sposób rozstrzygnięcia sporu. W tym ostatnim przypadku to same strony lub jedna z nich zwraca się do mediatora ze stosownym wnioskiem o przeprowadzenie mediacji.

Ugoda zawarta przed mediatorem może być egzekwowana przez komornika sądowego.

Istotnym skutkiem mediacji pozasądowej jest możliwość przerwania biegu przedawnienia roszczenia. Postępowania mediacyjne pozwalają również w tańszy i szybszy sposób załatwić toczący się między stronami spór – o ile oczywiście te ostatnie osiągną porozumienie.

Mimo uchylenie w 2012r. przepisów kodeksu postępowania cywilnego regulujących postępowanie odrębne w sprawach gospodarczych, nadal jednak istnieją wydziały gospodarcze działające w ramach sądów rejonowych i okręgowych. W dalszym ciągu obowiązuje również ustawa o rozpoznawaniu przez sądy spraw gospodarczych. Użyta w niej definicja spraw gospodarczych jest przydatna dla określenia możliwej tematyki mediacji w sprawach gospodarczych. Zgodnie z przywołaną wyżej ustawą, sprawami gospodarczymi są sprawy ze stosunków cywilnych między przedsiębiorcami w zakresie prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. Sprawa gospodarcza nie traci tego charakteru przez to, że którakolwiek ze stron zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej.

Mediacje gospodarcze mogą przykładowo dotyczyć sporów:

1. o zapłatę,
2. ze stosunku spółki,
3. dotyczących roszczeń z gwarancji / rękojmi,
4. w sprawach budowlanych,
5. o naruszenie praw autorskich oraz patentowych oraz o naruszenie znaków towarowych,
6. powstałych na gruncie zawierania, wykonywania i rozwiązywania umów handlowych,
7. wewnątrz kadry zarządzającej,
8. dotyczące roszczeń, o których mowa w art. 291–300 i art. 479–490 Kodeksu spółek handlowych.

Mediacja gospodarcza to skuteczna forma rozwiązywania konfliktów zaistniałych w stosunkach między przedsiębiorcami, właścicielami firm, czy kadrą zarządzającą. Zasada poufności mediacji w sprawach gospodarczych gwarantuje, że informacje strategiczne dla biorących w niej udział firm (m.in. tajemnice handlowe) nie powinny ujrzeć światła dziennego. Mediacja gospodarcza jest tańsza i szybsza od postępowania sądowego. Przede wszystkim umożliwia ona zachować właściwe relacje biznesowe między przedsiębiorcami. Mediacja pozwala prowadzić przedstawicielom firm rzeczową dyskusję, zachować wiarygodność w oczach partnerów biznesowych oraz utrzymać dobre imię firmy.

Konflikty na linii pracownik – pracodawca jak najbardziej mogą być przedmiotem postępowania mediacyjnego. Proces sądowy nie daje pewności w zakresie pokładanego w nim rozstrzygnięcia. Ostateczna decyzja zawsze należy bowiem do sądu. W mediacji to skonfliktowane strony stosunku pracy decydują o przebiegu rokowań i treści ewentualnej ugody.

Na gruncie sporów pracowniczych mediacje mogą być prowadzone zwłaszcza w spawach:

1. o zapłatę wynagrodzenia,
2. dotyczących nierównego traktowania w zatrudnieniu,
3. zmiana trybu rozwiązania umowy o pracę,
4. roszczenia z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy.

Poniżej zamieszczono wzory dokumentów:

• wniosek o przeprowadzenie mediacji cywilnej

Proszę zapoznać się z poniższym pouczeniem, poświęconym wymaganiom wniosków o prowadzenie mediacji w sprawach cywilnych.

Wniosek o przeprowadzenie mediacji ma doniosłą rangę z uwagi na możliwe – głównie materialnoprawne – skutki (np. możliwość przerwania biegu terminów przedawnienia). Z tego też względu decyzja o jego złożeniu winna być przemyślana, zaś sam wniosek powinien odpowiadać wymogom ustawowym.

Zgodnie z art. 183 [6] § 1 kodeksu postępowania cywilnego, wszczęcie mediacji przez stronę następuje z chwilą doręczenia mediatorowi wniosku o przeprowadzenie mediacji, z dołączonym dowodem doręczenia jego odpisu drugiej stronie. Należy stanowczo zaznaczyć, iż nie będzie spełniał powyższego wymogu dowód nadania odpisu wniosku o mediację drugiej stronie za pośrednictwem poczty. Znaczenie ma jedynie dokument, z którego będzie wynikało faktyczne doręczenie odpisu wniosku drugiej stronie, czy to za pośrednictwem Poczty Polskiej, firmy kurierskiej, czy też osobiście.

Art. 183 [7] kodeksu postępowania cywilnego stanowi, iż wniosek o przeprowadzenie mediacji zawiera:

1. oznaczenie stron,
2. dokładnie określone żądanie,
3. przytoczenie okoliczności uzasadniających żądanie,
4. podpis strony,
5. wymienienie załączników,
6. odpis tej pisemnej umowy o mediację – jeśli strony zawarły taka umowę.

Kodeks postępowania cywilnego nie reguluje konsekwencji braków formalnych wniosku o przeprowadzenie mediacji. W literaturze prawniczej dominuje pogląd, iż w razie złożenia wniosku dotkniętego brakami, mediator winien wezwać wnioskodawcę do ich uzupełnienia, zakreślając stosowny termin, a po jego bezskutecznym upływie winien odmówić przeprowadzenia mediacji.

Roszczenie i spór winny być bardzo precyzyjnie określone we wniosku mediacyjnym. Wniosek winien zakreślać w pewnym sensie ramy mediacji. Jest to szczególnie istotne, gdyby mediacja nie zakończyła się ugodą, a sprawa została następnie skierowana na drogę postepowania sądowego. Rozpoznający sprawę sąd powszechny musi mieć pewność, czy proceduje w tym samym zakresie, w jakim uprzednio prowadzono mediację. Pozwoli to ocenić tożsamość roszczeń, a w konsekwencji to, czy mediacja doprowadziła do przerwania biegu przedawnienia – gdyby zarzut przedawnienia podniosła strona przeciwna.

Wymóg przytoczenia okoliczności uzasadniających żądanie ma wymiar pragmatyczny. W mediacji nie dochodzi bowiem do badania faktów i dowodów, czy do autorytatywnego rozstrzygnięcia sporu. Przywołanie wspomnianych okoliczności pozwala jednak doprecyzować roszczenie i spór, na których gruncie zainicjowano mediację. Podobne uwagi można poczynić np. w odniesieniu do załączanych dokumentów.

Podpis wnioskodawcy musi być własnoręczny i powinien składać się z imienia i nazwiska. Podpis musi być złożony osobiście.

W imieniu wnioskodawcy może działać pełnomocnik bądź przedstawiciel ustawowy, wówczas to on podpisuje się na wniosku. W takiej sytuacji do wniosku należy dołączyć pełnomocnictwo ewentualnie dokument, z którego wynika uprawnienie do działania w charakterze przedstawiciela. Również odpis wniosku doręczony drugiej stronie winien zawierać kopię pełnomocnictwa (oraz pozostałych załączników wskazanych we wniosku).

Wniosek wymaga załączenia dowodu uiszczenia opłaty rejestracyjnej.